Jak ja uwielbiam takie albumy! Uriah Heep to zespół, który z pewnością nie spoczął na laurach i nie odcina kuponów od swojej przeszłości. „Living Th Dream” udowadnia, że ta legendarna brytyjska grupa, poza tym, że zachowuje elementy charakterystyczne dla swojego brzmienia, dodaje również do niego nutkę nowoczesności, którą słyszymy przede wszystkim w klarownej i solidnej produkcji tego krążka. Zespół przez 52 minuty trwania albumu, nie pozwalał mi się choć przez chwilę nudzić i nieraz spowodował u mnie przyspieszone bicie serca. Nuciłem też sobie poszczególne melodie na nim zawarte. Dominującym elementem z pewnością są tu wszechobecne organy Hammonda, które częstokroć współbrzmiąc unisono z gitarą dają danej kompozycji niebywałą moc, tak jak w otwierającym album „Grazed By Heaven”, czy „Rocks In The Road”. Energia aż bucha, jak żar z rozgrzanego pieca, w takich utworach jak „Take Away My Soul”, „Knocking At My Door”, czy „Goodbye To Innocence” – ten ostatni swoją drogą, mógłby spokojnie otwierać koncerty promujące ten album, a początkowe riffowanie przypomina trochę motorykę standardu bluesowego „Train Kept a Rollin”. „Niebiańskie” harmonie wokalne, to kolejny nieodłączny element ich stylu (o ile nie najważniejszy). Te słyszymy tu w każdym niemal utworze, jednak najbardziej utkwiły mi w pamięci te otwierające tytułowy „Living The Dream” i te z „Rocks In The Road”. Rozbudowane, progresywne kompozycje - których słucha się z wypiekami na twarzy, dopracowane z pietyzmem i jednocześnie zachowujące magię starych nagrań Uriah Heep z lat 70. - to chociażby „It's All Been Said” (Shaw wyśpiewuje tu swoje partie, trochę tak, jakby śpiewał rock operę) czy wymieniony już, mój ulubiony „Rocks In The Road” - te zwolnienie to istna magia.... Ballada „Waters Flowin'” z kolei przywodzi na myśl takie kompozycje UH z lat 70., jak chociażby „Paradise”, „Circus” czy „The Magican’s Birthday”. Tak jak tytuł wskazuje, można się w nią zagłębić, rozmarzyć i odpłynąć gdzieś w bezkres … są tu nawet lekko klasycyzujące motywy, wygrywane na koniec utworu, przez klawiszowca Phila Lanzona – notabene jednego z dwóch, obok Micka Boxa głównych kompozytorów na tej płycie. „Falling Under Your Spell” kolejny kawałek w szybkim tempie, w którym w pewnym momencie słyszymy wokalizy, jakby żywcem wzięte z … „Bird Of Prey”. Nie sądzę, że to przypadek, raczej celowe nawiązanie do spuścizny zespołu. Zamykający album „Dreams Of Yesteryear” - to taka typowa coda, Box wycina na gitarze jak natchniony, Shaw śpiewa tu z inspirującą swobodą, a melodia płynie delikatnie i głosem wokalisty opowiada wciągającą historię. Wkład każdego z muzyków, który uczestniczył w powstaniu tego albumu, jest nieoceniony i słychać, jak zgrany to kolektyw. To niesamowite, że ta grupa od tylu lat trzyma tak wysoki poziom, a ich energia twórcza, jest do pozazdroszczenia. Słuchając takich albumów jak ten, czy ostatnie dzieło Deep Purple, dochodzę do wniosku, że stara gwardia ciągle ma się dobrze i niech tak pozostanie, bo kto was, drodzy panowie zastąpi?

Michał Czaplicki