GRETA VAN FLEET
Anthem Of The Peaceful Army
(Universal)

Oj narobiło się ostatnio szumu wokół tego całego Greta Van Fleet. I to szumu nie małego. Jedni rozpływają się w zachwytach nad tym, że to kolejni „zbawcy rocka”, „nowa nadzieja sceny”,„zespół przywracający do życia ducha klasycznego rocka” itp. Pojawiła się również druga grupa ludzi o równie skrajnie przesadnych osądach, tyle, że w drugą stronę. Mowa tu o tych, którym sukces i popularność tej załogi zdaje się być solą w oku. Przykładem może być tutaj Pan Redaktor – Senior Jeremy D. Larson z opiniotwórczego portalu muzycznego Pitchfork. Człowiek ten napisał bardzo tendencyjną recenzję omawianego tutaj albumu, nie oszczędzając zarówno płycie, jak i samemu zespołowi bardzo dosadnych uwag, często niestety dalekich od rzeczywistości.

Do „Anthem Of The Peaceful Army” na początku podchodziłem ze sporą rezerwą. Z własnego doświadczenia wiem, że wszelkie zespoły kreowane na „nadzieje rocka” lądują u mnie co najwyżej w szufladce „można posłuchać”. Jak zatem skończy Greta Van Fleet?

Pierwsze co muszę zrobić to obalić główny, powszechnie panujący mit. Czy zespół ten jest tylko zwykłą bezrefleksyjną zrzynką z Led Zeppelin? Nie, nie i jeszcze raz nie! Owszem, inspiracje brytyjską legendą są słyszalne na każdym kroku (głównie w wokalu Josha Kiszki), jednak o bezmyślnym małpowaniu nie może być mowy. Greta Van Fleet to grupa, która te inspiracje potrafi ubrać we własny, w pewnym sensie dość unikalny styl. A Led Zeppelin to nie jest jedyny zespół, który miał wpływ na ich granie.

Przyjrzyjmy się zawartości muzycznej „Anthem Of The Peaceful Army”. Otwiera go dość pogodny, nieco pachnący muzyką Rush i najdłuższy na płycie, bluesrockowy „Age Of Man”. Następnie dostajemy kolejne fajne rockendrollowe kawałki „The Cold Wind” oraz „When The Courtain Falls”. Numer cztery to mój zdecydowany faworyt; ballada „Watching Over”. Czy zeppelinowa? Trochę na pewno tak, jednak w tym wypadku jak już wspominałem o żadnym kopiowaniu mowy nie ma. Nie jest to jedyny balladowy kawałek w tym zestawieniu. Należy tu wspomnieć o „You're The One”, przepięknej akustycznej piosence nawiązującej stylistycznie do country, bluesa i southern rocka. Tych wpływów doszukamy się też w nieco bardziej dynamicznym „The New Day”. Jeśli już miałbym wskazać najbardziej zeppelinowy kawałek na płycie to byłby to „Brave New World”, chociaż nawet w nim ciężko powielać zarzuty, że ta Greta to tylko tania podróbka Led Zeppelin.

Czy mamy zatem do czynienia z nadzieją rocka? Nie, raczej nie, chociaż jak na dzisiejsze czasy jest to niewątpliwie zjawisko, na które warto zwrócić uwagę. Czy jest to banda kopistów, którzy zrzynając od innych próbują wybić się na modzie na klimaty retro? Zdecydowanie nie! Greta Van Fleet to przyzwoity zespół, który nagrał bardzo przyzwoitą, debiutancką płytę.

Bartek Kuczak