RIVERSIDE

ID.Entity

(Mystic)

Widząc, że zespół, który właśnie świętuje jubileusz 20 lat działalności, tytułuje swój najnowszy album „ID.Entity”, można się spodziewać, że nie będzie to po prostu „kolejny album”. I rzeczywiście - jak wielokrotnie podkreślał Mariusz Duda, pracy nad ósmym krążkiem Riverside przyświecały szczególne założenia. Z jednej strony - powrót do wspólnotowego tworzenia, z drugiej - przeniesienie na album studyjny koncertowej ekspresji kwartetu, znanego przecież ze swoich energicznych występów. Koncertowy charakter objawia się już w eklektyzmie materiału. Powrót do tworzenia zespołowego wiąże się z kolei z zamknięciem etapu żałoby po Piotrze Grudzińskim, symbolizowanego przez melancholijne „Wasteland” i fonograficznym debiutem Macieja Mellera jako oficjalnego członka grupy. Riverside nie odtwarza jednak w zerojedynkowy sposób atmosfery „ADHD” czy „LFATM”. Zamiast tego, sięga głębiej w przeszłość, by móc otworzyć zupełnie nowy rozdział w trzeciej już dekadzie działalności. Radosna energia słyszalna jest już od pierwszych minut „Friend or Foe”, gdzie prym wiodą pulsujący bas i ejtisowe klawisze. Ale spokojnie, bez obaw, fani ciężkich brzmień – w tym samym utworze taneczna partia gładko przechodzi w solidny, dynamiczny riff. „Ladmine Blast” naznaczone zostało ciężkimi kaskadami gitar, a w „Big Tech Brother” na moment wraca stary dobry znajomy z czasów „Out of Myself” czy „Second Life Syndrome” – krzyczane partie wokalne. Ostatni z powyższych utworów, który otwiera ironiczna informacja o „Terms and Conditions” jego odsłuchania, szarżuje hałaśliwymi kaskadami trąb i świdrującą pracą Hammonda. Przybiera przy tym formę anty-korporacyjnego manifestu wymierzonego w orwellowskie praktyki Wielkiego Brata: „We have the right to defend ourselves/We have the right to not accept/Self-consciousness - this is where we could start”. Oprócz chwytliwych melodii i świetnej produkcji, zaangażowane społecznie teksty stanowią niewątpliwie jeden z atutów albumu. Duda chętnie sięga po współczesny słownik korporacyjny i nowomedialny, by zdiagnozować rozmaite formy opresji, jakim podlega współcześnie jednostka. „Post-Truth”, napędzane intensywną partią perkusyjną i wszechobecnymi klawiszami, a zamknięte znienacka solową partią pianina, atakuje medialny szum, w skutek którego, jak słyszymy, „Black was white and white was black”. „The Place Where I Belong” krytykuje z kolei naiwne narracje „pozytywnomyśleniowe” i presję korporacyjnego wyścigu szczurów, wpajającego przekonanie, że „sukces jest dostępny dla każdego”: „For it matters/Where I was born/And where I live/What’s my gender/What’s the colour of my skin/We don’t have equal chances/Everything doesn’t depend on me”. W rozbudowanej, 13-minutowej kompozycji, od naładowanej atmosferą lat 70, rozbujanej współpracy klawiszy i basu przechodzimy do pasażu opartego o gitarę akustyczną i długie solówkowanie. Maciej Meller daje się tu poznać jako gitarzysta, którzy z jednej strony rozumie brzmienie Riverside, z drugiej – naznacza je indywidualnym sznytem. Singlowe „I’m Done With You” (okraszone niezwykle ciekawym wizualnie teledyskiem) mierzy się z kolei z fałszem demagogicznych „przyjaciół”, którzy „mówią nam, jak żyć”. Surowy refren, z agresywnymi partiami Dudy i błąkającym się w tle Hammondem Łapaja łatwo zapada w pamięć i napędza wściekłą energią. Z kolei w zamykającym album „Self-Aware” dostajemy stadionowe wokalizy i fragment… w klimacie reggae. W końcowej partii instrumentalnej powracają echa wcześniejszych utworów, a dająca nadzieję fraza „The future is in our hands/But first/Let’s/Unsubscribe the ones who make us hostile” nie pozwala o sobie zapomnieć. Riverside potrafi doskonale wyważyć proporcje między agresją i melodią, bolesną społeczną diagnozą w warstwie lirycznej a ciepłym, barwnym brzmieniem, między sięganiem w muzyczną przeszłość własną i gatunkową a poszukiwaniem nowych rozwiązań muzycznych. Na „ID.Entity” dzieje się dużo, i album zdecydowanie broni się również po wielokrotnym przesłuchaniu. Jednak już pierwszy kontakt wystarczy, by rozbujać rytmami, zaintrygować melodyjnością czy zaatakować solidnym riffowaniem. Dla każdego (fana Riverside i nie tylko) coś miłego.

Dawid Kaszuba