ENSLAVED

Heimdal

(Nuclear Blast)

„Heimdal”, jeśli wierzyć Google, w języku norweskim oznacza „domową dolinę”. I rzeczywiście, albumu słucha się tak, jakby po godzinach błądzenia w gęstej puszczy znaleźć wreszcie drogę na otwartą przestrzeń, która wydaje się nieodparcie znajoma, nawet jeśli odwiedzana po raz pierwszy. Mam wrażenie, że z każdym kolejnym albumem, w takim kierunku Enslaved konsekwentnie zmierza, coraz oszczędniej decydując się na black metalową pożogę, a w coraz większym stopniu stawiając na budowanie bogatych pejzaży muzycznych. Przestrzeni dźwiękowych, które owszem, gdy trzeba, mogą ciąć skórę niczym woda w lodowatym skandynawskim jeziorze, ale przede wszystkim pozwalają się zanurzyć w miękkiej i ponurej aurze, tak malowniczo ujętej na okładce longplaya. Na „Heimdal” pluska woda, stuka drewno, wyje wicher, ale przede wszystkim grają riffy – czasem szarżują na wciąż black metalową modłę, czasem monotonnie suną minuta po minucie w rozbudowanych pasażach instrumentalnych. Albo i jedno i drugie, jak w znanym już singlu „Congelia” – potężnej, 8-minutowej ścianie dźwięku, w której pomimo intensywności, wciąż nie brakuje przestrzeni. Zapewne ze względu na fakt, że tak w tym utworze, jak i na całej płycie, daleko tu do jednostajnego jazgotu. Album jest progresywny w najlepszym tego słowa znaczeniu – przechodzi między wątkami, zmienia kierunki, zaskakuje. „Forest Dweller” uruchamia szalone organowe solo. Na „Kingdom”, w gąszczu kompozytorskich fikołków, czają się Mikael Akerfeldt i spółka. „Caravans To The Outer Worlds” gra kontrastami hałasu i ciszy, wrzasku i sennego kołysania. Pełno na albumie znakomicie wykorzystanej elektroniki – ambientowych partii w „Heimdal” czy na zmianę zanikającej i narastającej melodii w „The Eternal Sea”. Przy tych wszystkich wariacjach, muzycy nie wytrącają jednak słuchającego z muzycznej zadumy – album pozostaje zwarty, wiedziony spójnym konceptem i brzmieniem. Ja idę słuchać Enslaved i Was zachęcam, byście zrobili to samo.

Dawid Kaszuba