ENFORCER
Zenith
(Nuclear Blast)

Zanim przejdziemy do meritum, pozwolicie, że tradycyjnie będzie trochę dygresji oraz zwyczajnego marudzenia. Trudno, musicie to przeżyć. O ruchu zwanym New Wave Of Traditional Heavy Metal mówi się już od kilku lat. Skupia on młode zespoły, które postanowiły tworzyć muzykę stylistycznie nawiązującą do najlepszych wzorców tradycyjnego heavy metalu rodem z lat osiemdziesiątych. Pewnie teraz wielu z Was zakrzyknie: „chłopie, czego Ty się tu chcesz czepiać?!” Pozornie mielibyście rację. Bo czyż nie jest czymś chwalebnym próba tchnięcia nowego życia w tak zacny gatunek, jak klasyczny heavy metal? Oczywiście, że tak. Jednak jako osoba, która od pewnego czasu bardzo wnikliwie obserwuje cały ten ruch, coraz częściej mam wrażenie, iż zaczyna on konsumować swój własny ogon. Kapel wpisujących się w ten nurt mamy sporo i wciąż powstają nowe, jednak ilość nie idzie w parze z jakością. Kolejne zespoły przypominają raczej produkty seryjnie schodzące z taśmy jakiejś fabryki w Chinach. Wyglądają tak samo, grają tak samo, nawet w wywiadach udzielają dosłownie tych samych wypowiedzi...

Żeby jednak nie było, że tylko narzekam, to muszę przyznać, że owa fala na scenę metalową parę perełek przyniosła. Jedną z nich jest szwedzki Enforcer. Ekipa ta, od samego początku dowodzona przez charyzmatycznego wokalistę i multiinstrumentalistę Olofa Wikstrandta, już dawno weszła w metalowy mainstream. Co warto w tym miejscu zaznaczyć, udało się to bez przesadnej ingerencji w uprawianą stylistykę.

Co by nie mówić, Olof we wspomnianej ramie porusza się dość swobodnie i nic nie robi na oślep. By opisać muzyczną zawartość piątego wydawnictwa Enforcer posłużę się pewną nietypową metaforą. Przypuszczam, że przygody Asterixa i Obelixa kojarzy każdy. W kreskówce (oraz komiksie) tej występowała postać czarownika Panoramixa. Miał on magiczny kociołek, w którym tworzył swe magiczne mikstury. Zatem chcąc z owego kociołka wyczarować album „Zenith”, musimy tam wrzucić w pierwszej kolejności sporą ilość pierwotnego heavy metalu. Najlepiej tego wyrastającego wprost z hardrockowych korzeni. Czyli po prostu niech to będzie New Wave of British Heavy Metal w formie uprawianej przez Saxon, wczesny Iron Maiden czy Diamond Head. Ale to dopiero początek mikstury. Trochę mroku tu nie zaszkodzi, a wręcz doda tej muzyce odpowiedniego kolorytu. Zatem kolejnym ważnym składnikiem jest odrobina stylistyki Mercyful Fate. Następnie dwie szczypty zadziorności, ale takiej beztroskiej. Takiej, jaką znajdziemy na pierwszych dwóch albumach wesołej kompanii zwanej Mötley Crüe. I wreszcie najważniejszy składnik, mianowicie przebojowość bezpośrednio nawiązująca do klimatów, w których w drugiej połowie lat osiemdziesiątych poruszali się Scorpionsi. Zarówno w wydaniu dynamicznym, pełnym energii, jak i w tym balladowym, nieco bardziej romantycznym. 

Sama ta mieszanina nie daje jeszcze nic. Potrzeba odpowiedniego czarownika, by dobrał odpowiednie proporcje oraz użył odpowiednich zaklęć. W rolę tego czarownika wcielił się Olof. Używając swego talentu oraz zmysłu kompozytorskiego potrafił wyczarować na przykład takie perełki, jak pełen dynamizmu i energii, otwierający album „Die For The Devil”, niepokojący „Zenith Of The Black Sun”, przebojowy „Tforever We Worship TheDark”, a z drugiej strony przepiękną balladę „Regrets”. A to tylko niektóre tytuły zasługujące na uwagę.

Proponuję zatem zanurzyć się w magię najnowszego dzieła Enforcer. Warto!

Bartek Kuczak